مورّخ جلیل، علی بن الحسین بن علی المسعودی، متوفای سنه 346 ﻫ.ق، نقل
کرده که نسیم و ماریه گفته اند: حضرت صاحب الزمان هنگامی که ولادت یافت بر دو زانو
نشست؛ و انگشت سبّابه خود را به سوی آسمان بلند نمود، سپس عطسه کرد، آنگاه گفت: آ«
الحمد الله رب العاملین و صلّی الله علی محمدٍ و آله من عبد داخرٍ لله غیر مستنکف
و لا مستکبر – سپس فرمود:- زعمت
الظلمة أن حجة الله داحضة و لو اذن لنا فی الکلام زال الشک آ». ( مسعودی،اثبات
الوصیة، ص 251. )
( حمد و ستایش از برای خداوند است که پروردگار چهانیان است و درود
خدا بر محمد و آل او از بنده ای که ذلیل و حقیر از برای خداست بدون اینکه سرکشی و
کبر و منیّتی داشته باشد ـ بعد فرمودند: ـ ستمگران می پندارند که حجت الهی باطل
شده و از بین می رود و اگر ما اذن در سخن داشتیم هر آینه شک و تردید برطرف شده و
مرتفع می گردید ).
در جمله نخستین حمد و ثنای خدا فرموده و سپس صلوات بر محمد و آل محمد
و در جمله سوم اقرار به عبودیت و بندگی و ذلّت در برابر خدا می کنند و آنگاه
ظالمان و ستمگران را به خطا و اشتباهشان تنبّه می دهند که آنان تصوّر می کنند
حجّتهای الهی از بین خواهد رفت، در حالی که حجّتها و براهین پروردگار متعال همواره
زنده و جاوید است و از بین رفتنی نخواهد بود.
1394/07/10
اطلاعات محصول:
قیمت: 2400
حجم فایل 249KB
فرمت فایل doc
